Pizzapunt, dalski, naar voren hangen…

Waarom doen we dit ook alweer?

Iedere wintersport staat ‘ie weer op het programma: de pistestress. Nee, niet die vreselijk lange wachtrijen voor de skilift. Of bij het buffet voor de Schnitzel mit Pommes. Hoewel, als het kroost eenmaal de magische leeftijd van de leerplicht heeft bereikt, ontkom je ook daar niet aan. Ik doel meer op mijn eigen, persoonlijke crisis. Dat stemmetje dat je euforische wintersportstemming opeens kan doen omslaan. ‘KAN IK HET NOG WEL?’ Skiën dus. Want après-skiën kan ik als de beste. Das ist ja total nicht in Frage!

Piste lezen

Met knikkende knieën zit ik steevast in de eerste lift naar boven. Met het zweet op mijn rug, ook al is het tien graden onder nul. Tijdens de eerste afdaling vloek ik alles en iedereen bij elkaar. Die stokken doen nooit wat ik wil. En kramp in mijn been, hoorde dat er ook bij? Waarom moest ik toch weer zo nodig gaan skiën? En het ligt natuurlijk nooit aan mij. Die blauwe piste hè, die is in feite eigenlijk, tja, best wel rood. Toch? Komt ook door het weer natuurlijk, dat het zo bagger gaat. Is het grauw, dan kan ik de piste niet goed lezen. Overkomt de beste. Of de zon is ontzettend fel, daardoor zie ik natuurlijk geen klap. Zonnebril ligt nog in het appartement. Papsneeuw, ook zo’n dingetje. En vorig jaar sneeuwde het de hele tijd. Zul je altijd zien! Wie verzint dat nou? En die ski’s van de verhuur zijn ook aan vervanging toe.

Lesje indoor skihal

Anyway. Als je, zoals ik, pas op je eind twintigste ontdekt dat wintersport helemaal niet koud en nat is, dan mis je toch wat basiservaring. Met alleen die paar dagen privéles van de Oostenrijkse skileraar kom je er met een autodidactische leercurve toch niet helemaal. Dus probeer ik mij ieder jaar weer goed voor te bereiden. Ik volg bijvoorbeeld altijd een lesje in zo’n indoor skihal. Lukt daar best aardig. Maar zo’n ‘echte’ Oostenrijkse berg heeft in de praktijk toch wat meer hindernissen. Steile stukjes waar je ze nét niet verwacht. Of ijsplaten. En vergeet de hobbels niet! Weken van tevoren spit ik alle wintersportkanalen op Youtube door op zoek naar instructiefilmpjes. Hoe moest ik mijn knieën ook al weer houden? En druk zetten, doe je dat nou op je dal of berg ski? Wanneer moet je ook alweer beginnen met een bochtje? Met het smelten van de sneeuw in de lente lijkt ook mijn pistekennis steevast te zijn verschwunden.

Keurig parallel

Na twee, drie skidagen gaat het altijd beter. Dan zit ik er weer hélemaal in. Waan ik mij bijna een professioneel skiër die op topsnelheid keurig parallel de berg afgaat. Tot de kinderen aan mijn ega vragen waarom ‘mama altijd zo ontzettend langzaam gaat’. Of iemand op het stupide idee komt om een filmpje van mij te maken. Een slak ben ik, en mijn linkerbeen zwabbert de hele tijd! Mijn helm zit scheef en in de tweede minuut ski ik bijna een klasje omver. Had ik niet eens door. Het is werkelijk niet om aan te zien.

Waarom doe ik dit mijzelf eigenlijk ieder jaar weer aan? Die vraag stel ik me dus iedere wintersport ook een paar keer. Het antwoord is eigenlijk heel simpel: ondanks alles is wintersport uiteindelijk het leukste dat er is. De fantastisch mooie bergen, frisse lucht, een afdaling die voor de verandering wél soepel ging, lunchen in de zon met een Radler … en natuurlijk de dikste beloning: de après-ski. Want zeg nou zelf …. die is tóch een stuk leuker als je er iets voor gedaan hebt!

PS Wil je de volgende keer nou écht goed beslagen ten eh.. piste komen? Dan heb ik nog wat tips voor je:

5 tips om pistestress te voorkomen!

1. Volg eens een weekendcursus bij die bekende indoorhal. Leer je echt superveel van. En je ontmoet altijd mensen die nóg slechter skiën dan jij!
2. Vraag een ervaren skiër uit je groep om voor je uit te skiën.
3. Doe zoals mijn collega; een flacon met Schnaps voor in de lift doet wonderen! Slokje nemen, zó de piste af.
4. Huur je skispullen altijd op plaats van bestemming? Investeer dan eens in eigen skischoenen. Die zitten vaak beter omdat ze zich naar jouw voeten vormen.
5. Durf je écht niet meer naar beneden? Smeek de liftbediende of je alsje-alsje-alsjeblieft met de lift mee naar beneden mag en kruip alvast lekker de kroeg in met een warme chocolademelk.