Ik heb respect voor de slak, eerlijk gezegd. Ik heb me ooit ook lichtelijk een slak gevoeld, nee, ik was overduidelijk een slak. Een hele bange. De slak probeert namelijk hardop nadenkend de reeds aangeleerde wintersporttechnieken in de praktijk te brengen. Naar links leunen, rechts bijsluiten. Naar rechts leunen, links bijsluiten. Woepsie daar komt een skiër met een perfecte bocht voorbij, even remmen – oh ja, de pizzapunt. Wordt niet altijd door andere pistegangers in dank afgenomen. Maar ach, lieve slak, ooit ben je slak-af. Ik weet het zeker. Way to go!

Deze skiër kan vervelend zijn. Pakt de piste helemaal, van links naar rechts en weer terug. Op zijn (of haar, uiteraard) dooie gemakje. Wat het vervelende aan de brede is, is dat je deze skiër lastig in kunt halen. Want: onvoorspelbaar. Pas hier dus voor op. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.

Je kunt beter uit de buurt blijven van de stuntman. Te herkennen aan felgekleurde skikleding en een GoPro bevestigd op de helm. Hij pakt het liefst alle hellingen en pipes in het snowpark mee, doet daar nog wat nose presses en truck drivers voordat hij met een rotvaart weer terug de rode piste op knalt. Ga lekker off-piste, wil je? Val ’t doorsnee publiek niet lastig met die gekke trucs.

Skiërs met een perfecte bocht zijn jaloersmakend. Denk je je techniek lekker op orde te hebben en dan hoor je het al. Het geluid van schavende, knisperende sneeuw ergens achter je en het komt steeds dichterbij. Je probeert het te negeren, er niet naar te luisteren. Voor je het weet zoeft ‘ie langs en word je geconfronteerd met die mooie, strakke bochten. Wat zeg ik, het zijn niet eens bochten. Ach, nog effe oefenen.

Je kent ze wel, van die skiërs die óf te weinig lessen gevolgd hebben óf te veel. Als je te weinig lessen gevolgd hebt, zit er niets anders op dan de latten richting ’t dal te richten en te gaan met die banaan. Dan ga je hard, hoor, geloof mij. Je hebt ook skiërs die te veel lessen hebben gevolgd. Die waren op 5-jarige leeftijd al lichtelijk verveeld tijdens hun skiklasje. Dit volk is nog altijd op zoek naar avontuur en roetsjt daarom dus tegenwoordig recht naar beneden. Niks geen bochtjes.

Deze skiërs zijn lastig te spotten. Zij zijn - verrassend genoeg - enkel op de piste te vinden als het mooi weer is. Als het niet zo’n lekker weer is, vertoeft dit volk namelijk liever in de dichtstbijzijnde stube voor een heiße schoko, al dan niet vergezeld van een alcoholische versnapering. Maar let wel, deze skiër vertrekt als de wiedeweerga terug naar de piste als de zonnestralen zich weer laten zien.

Dit zijn gezellige mensen. Houden intens van de piste, maar moeten hun wintersporthart noodgedwongen delen met alle après-skitenten in Oostenrijk. Het liefst gooien ze het spreekwoordelijke bijltje er al bij neer na de eerste afdaling, ook al is het pas half 11. Want: beter één vliegend hert in de hand, dan tien in de lucht. Katertje? Met deze tips geen probleem. Hoorde ik daar iemand het Fliegerlied zingen?