Wintersport. Voor velen één van de twee belangrijkste vakanties per jaar. (Voor de luxepaarden misschien niet één maar drie van de belangrijkste vakanties). Maar ik pas. Twee keer heb ik een poging gewaagd. Best serieus ook. Ik rockte de kinderpiste. Maar bij blauw ging het al mis. Of eigenlijk bij het naar boven komen op de blauwe piste; wie heeft bedacht dat schotel- en hangliftjes (hoe heten die krengen) de makkelijkste manier zijn om die berg (blauw is voor mij ook een berg!) te bestijgen?! Het enige positieve wat ik er aan kan bedenken, is dat ik de groep die vlak voor mij naar boven lift, een briljante dag heb bezorgd. Dubbel kun je liggen om mijn gestuntel. En ik -met één ski (met daaraan een been) nog in de lift- lig ondertussen lekker in de sneeuw. Bijgekomen? Fijn. Ga ik nu huilend naar beneden.

Soepel glijdend van de piste

Hoe dan?! Ik heb het inmiddels tot ware kunst verheven. Schenen staan in brand, verzuurde bovenbenen, schoenen waar je alleen spijkerpoepend op kan lopen, en ik ben brildragend dus alles wat uit de lucht valt is per definitie scheisse. Wie vindt dit leuk?! Verbitterd klink ik; vol afgunst is de keiharde werkelijkheid. Natuurlijk wil ik ook genieten van bergtoppen, vergezichten en de adrenaline door mijn lijf voelen gieren als ik van een rode of zwarte piste af dender. Maar helaas, met latten in de sneeuw is echt niet voor mij bestemd. Ik heb de leeftijd bereikt dat ik me erbij neer heb gelegd dat ik niet overal in uit kan blinken. Wintersport staat daarbij in mijn top 5 van no go. En toen kwam tóch de vraag die niemand verwacht: ga je mee?

Waarom zou je meegaan op wintersport?

Mijn collega’s hadden één antwoord in koor: APRÈS-SKI! Maar ik ski niet?! NOU EN! Tja, terwijl iedereen ’s ochtends vroeg na een kaiserbrötchen met koffie en een teug frisse berglucht de wallen probeert te verbloemen achter een gecoate skibril met sferische lens (ik verzin dit niet), draai ik me nog even lekker om. Tegen de tijd dat de fanatiekelingen hun eerste afdaling hebben gemaakt, sta ik onder de douche. Ik lees een boekje, en dan is het alweer tijd om de gondel naar boven te nemen. Ik warm een beetje op aan de cappuccino terwijl solidair iedereen zich verzamelt voor de lunch. Die duurt tijdens de wintersport zo een kleine 2 uur. Dit is zo slecht nog niet.

Na de lunch: tijd voor de après-ski

De dames maken zich op voor de middagronde op de piste. Als je maar met voldoende mensen op wintersport gaat, blijkt er altijd wel íemand teveel last te hebben van de avond ervoor. Ik niet, want ik heb lekker uitgeslapen op een extra ibu. En dus met goed gezelschap de gondel naar beneden. Nog een bezoekje aan de lokale SPAR (tandenborstel en kaas, primaire levensbehoefte voor de volgende ochtend) en dan nog even naar het appartement. Kleine clynische opfrisbeurt voor de volgende ronde après-ski. En daar hangt ie; stijf van de avond ervoor…hèt onmisbare item van de après-ski: mijn T-shirt (wah wa wa).

Het grote après-ski verkleedfeest

Goedgelovig als totale wintersportnitwit heb ik me namelijk wijs laten maken dat je er alleen bij hoort als je er hetzelfde uitziet als de rest van je groep. En dat betekent in ons geval: een T-shirt. Met mijn zachte G ben ik de verkleedfeesten wel gewend (#alaaf), dus ik doe mee! Het zal er wel bij horen en het bespaart toch ook de nodige kledingstress. Handig! Bovendien, na een uurtje of anderhalf en een drankje of zes: wie let er nog op?! En toegegeven: totaal onverwacht blijkt het een grote hit! Skiën kan ik niet, maar après-skiën kan ik als een ware pro. En ik heb mijn shirt om dat te bewijzen; ik ben immers officieel lid van het Après-skiteam Holland!